Een levende bodem is een basiselement voor stedelijke en landschappelijke veerkracht. De Hondsrug is als Terra Alta van het Noorden een opmerkelijk geologisch fenomeen uit de ijstijd. Door herbeplanting zal het gebied beter bestand zijn tegen klimaatverandering. Hier kan een nieuw, door bomen geregenereerd stedelijk landschap gevisualiseerd worden. Oude kaarten tonen dat de Hondsrug dichtbebost was, met verschillende typen bebossing. Met het vergroten van de boomdichtheid grijpen we terug op de geschiedenis.

In de naam Groningen zit het woord ‘groen’. Dit is precies het beeld dat versterkt gaat worden rond de Hereweg, het uiteinde van de oorspronkelijk groene Hondsrug. In het Woudpark komt het lineaire, landschappelijke beeld tot uiting. De aanplant op de kam wordt een lange corridor: een langgerekt bos met een vruchtbare bruine laag eronder. Het park kan richting het jaar 2100 geleidelijk uitgroeien tot een bosrijk agrosysteem.

De heuvelachtige Hondsrug wordt gekarakteriseerd door stroken bos. Hier zijn paden ontstaan die multifunctionele open plekken afbakenen, geschikt voor nieuw ecologisch en economisch gebruik. Het overdekken van de zuidelijke ringweg is een ideale stimulans om land- en bosbouw te combineren: een ‘coulisselandschap-permacultuur’ verbindt de bewoners met het bosbeheer van de toekomst. In de stedelijke centra worden in het Woudpark ‘biodiverse knooppunten’ opgenomen met een levendige bodem, net als in natuurlijke bossen. Met deze knooppunten krijgt de Hondsrug een nieuwe structuur met verschillende groene tentakels. In Haren mondt dit uit in een groen bladerdak op het plein, ruimte biedend aan een soortenrijkdom die doet denken aan het oorspronkelijke bos op deze plek.